تاریخچه و سیر تکامل ویولن سل
ویولن سل یا سلو از ویلن باس (سازی سه سیمی) که برای اولین بار به وسیله منتوردی (Monteverdi) استفاده شد، نشات می گیرد.
ساخت سیم‌هایی با دورپیچ سیمی در سال1660در بولونیا امکان تولید سیم‌هایی با تن و دانگ بم تر را فراهم ساخت و هنرمدان بولونیایی را قادر ساخت تا اولین سلوها را بسازند.
در حدود سال 1770 نوازندگان ایتالیایی ویولن سل را در موسیقی اروپای شمالی رواج دادند (هرچند هنوز ویلن باس تا یکی دو دهه بعد در انگلستان و فرانسه استفاده می‌شد).
اندازه اسم و کوک این ساز در طول زمان و بر حسب مکان متغیر بود تا اینکه در سال 1750 اندازه استانداردی برای ان تعیین شد.
با وجود شباهت‌هایی که بین این ساز و “ویول” وجود دارد این ساز متعلق به خانواده ویول نیست و عضوی از خانواده ویولن و ویولا به حساب می‌آید.
نقاشی‌هایی از گذشته وجود دارد که در ان نوازنده(هایی) را به تصویر می‌کشد که ویولن سل را مانند ویلن و ویولا روی شانه گذاشته و مشغول نواختن ان هستند.
درحقیقت به مرور زمان نواختن ویولن سل به گونه امروزی (بین دو زانو و تکیه بر زمین) متداول گشت.
تا قبل از قرن 18 منبع آموزشی قابل‌ملاحظه‌ای برای ویلن سل وجود نداشت.
یکی از اولین کتاب‌های آموزش این ساز کتاب میشل کوقه تحت عنوان «متد تئوری و تمرین برای آموختن زمان و تکنیک ویولن سل» (Michel Corrette’s Méthode, thèorique et pratique pour apprendre en peu de temps le violoncelle dans sa perfection (Paris, 1741) است که در سال 1741 در پاریس به چاپ رسید.
